︎ Opdracht schetsontwerp voor een permanent kunstwerk in vinexwijk
De Mortiere, Middelburg.
︎ In opdracht van De Vleeshal, Middelburg.
︎ 2011, 40x50 cm, print, fotomontage.
Tekst bij de schetsontwerpen:
VOLLE MAAN
‘De mortiere is een gloednieuwe wijk welke in een paar jaar tijd vanuit het niets werd gerealiseerd. Tijdens de realisatie van de wijk kreeg ik opdracht een ontwerp te maken voor een permanent kunstwerk in deze wijk. Karakteristiek voor de Mortiere is het feit dat deze het uiterlijk krijgt van een historische jaren dertig wijk. Maar met gebruikmaking van hedendaagse materialen en technieken. Zo zijn bijvoorbeeld veel houtoppervlakken in werkelijkheid van kunststof. De poging de tijd te manipuleren vind ik een interessant gegeven. Ik zou het daarom mooi vinden om zo’n vinexwijk een monument te geven. Een monument voor de illusie. De illusie in positieve zin: het verlangen, de droom.
Het is mij duidelijk geworden dat de bewoners en toekomstige bewoners van de Mortiere erg blij zijn met hun wijk. Men is vooral erg tevreden met het historische uiterlijk van de wijk. Boven zo'n wijk zou eigenlijk permanent een volle maan moeten hangen. Als verbeelding van het verlangen, van de illusie. Een eigen volle maan voor deze wijk. Het is daarom dat ik voorstelde een volle maan te plaatsen, op een strategische plaats in de wijk, omhoog gehouden door een mast.
Overdag wordt de energie opgewekt door zonlicht, d.m.v. een cirkel van zonnepanelen gelegen op de grond, rondom de voet van de mast.
Vanaf einde van de middag, s'avonds en s’nachts zie je deze maan lichtjes schijnen’.
MAANREFLECTIE
‘Een tweede vormgeving van bovenstaande uitgangspunten is een projectie van een volle maan op het wateroppervlak.
Mijn voorstel is om op het wateroppervlak van betreffende waterpartij de weerspiegeling van een volle maan te laten zien. Iedere dag. Vanaf eind van de middag (s'winters) komt geleidelijk de reflectie van de volle maan tevoorschijn.
‘s Avonds en ‘s nachts is hij duidelijk aanwezig, evenals ‘s ochtends vroeg’.
De Mortiere, Middelburg.
︎ In opdracht van De Vleeshal, Middelburg.
︎ 2011, 40x50 cm, print, fotomontage.
Tekst bij de schetsontwerpen:
VOLLE MAAN
‘De mortiere is een gloednieuwe wijk welke in een paar jaar tijd vanuit het niets werd gerealiseerd. Tijdens de realisatie van de wijk kreeg ik opdracht een ontwerp te maken voor een permanent kunstwerk in deze wijk. Karakteristiek voor de Mortiere is het feit dat deze het uiterlijk krijgt van een historische jaren dertig wijk. Maar met gebruikmaking van hedendaagse materialen en technieken. Zo zijn bijvoorbeeld veel houtoppervlakken in werkelijkheid van kunststof. De poging de tijd te manipuleren vind ik een interessant gegeven. Ik zou het daarom mooi vinden om zo’n vinexwijk een monument te geven. Een monument voor de illusie. De illusie in positieve zin: het verlangen, de droom.
Het is mij duidelijk geworden dat de bewoners en toekomstige bewoners van de Mortiere erg blij zijn met hun wijk. Men is vooral erg tevreden met het historische uiterlijk van de wijk. Boven zo'n wijk zou eigenlijk permanent een volle maan moeten hangen. Als verbeelding van het verlangen, van de illusie. Een eigen volle maan voor deze wijk. Het is daarom dat ik voorstelde een volle maan te plaatsen, op een strategische plaats in de wijk, omhoog gehouden door een mast.
Overdag wordt de energie opgewekt door zonlicht, d.m.v. een cirkel van zonnepanelen gelegen op de grond, rondom de voet van de mast.
Vanaf einde van de middag, s'avonds en s’nachts zie je deze maan lichtjes schijnen’.
MAANREFLECTIE
‘Een tweede vormgeving van bovenstaande uitgangspunten is een projectie van een volle maan op het wateroppervlak.
Mijn voorstel is om op het wateroppervlak van betreffende waterpartij de weerspiegeling van een volle maan te laten zien. Iedere dag. Vanaf eind van de middag (s'winters) komt geleidelijk de reflectie van de volle maan tevoorschijn.
‘s Avonds en ‘s nachts is hij duidelijk aanwezig, evenals ‘s ochtends vroeg’.
︎ Opdracht schetsontwerp voor een permanent kunstwerk in vinexwijk
De Mortiere, Middelburg.
︎ In opdracht van De Vleeshal, Middelburg.
︎ 2011, 40x50 cm, print, fotomontage.
Tekst bij de schetsontwerpen:
STRAATMUZIKANTEN
‘Bron voor dit voorstel is de gedachte dat goede straatmuzikanten en hun muziek één van de mooiste en effectiefste vormen is van kunst in de openbare ruimte.
Daarom was mijn voorstel het budget voor een kunstwerk in deze vinexwijk te besteden aan het aanstellen van een aantal straatmuzikanten.
Juist doordat deze Zeeuwse wijk nog geen anciënniteit heeft (ondanks haar historische uitstraling), want gloednieuw gebouwd, lijkt mij dat deze muzikanten een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan deze wijk. Alle bewoners zijn daar nieuw. Er zijn geen buurtwinkels waar men elkaar tegen komt, geen scholen of café’s waar men elkaar spreekt. Een straatmuzikant kan die rol van sociale ontmoetingsplaats vervullen. Men leert de muzikanten kennen en elkaar, kinderen dansen. De muzikant brengt de wereld binnen in deze wijk, waardoor deze een meer kosmopolitisch karakter krijgt’.
De Mortiere, Middelburg.
︎ In opdracht van De Vleeshal, Middelburg.
︎ 2011, 40x50 cm, print, fotomontage.
Tekst bij de schetsontwerpen:
STRAATMUZIKANTEN
‘Bron voor dit voorstel is de gedachte dat goede straatmuzikanten en hun muziek één van de mooiste en effectiefste vormen is van kunst in de openbare ruimte.
Daarom was mijn voorstel het budget voor een kunstwerk in deze vinexwijk te besteden aan het aanstellen van een aantal straatmuzikanten.
Juist doordat deze Zeeuwse wijk nog geen anciënniteit heeft (ondanks haar historische uitstraling), want gloednieuw gebouwd, lijkt mij dat deze muzikanten een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan deze wijk. Alle bewoners zijn daar nieuw. Er zijn geen buurtwinkels waar men elkaar tegen komt, geen scholen of café’s waar men elkaar spreekt. Een straatmuzikant kan die rol van sociale ontmoetingsplaats vervullen. Men leert de muzikanten kennen en elkaar, kinderen dansen. De muzikant brengt de wereld binnen in deze wijk, waardoor deze een meer kosmopolitisch karakter krijgt’.
︎ Prix de Rome Kunst en Publieke Ruimte.
︎Registratie van het uitgevoerde project.
︎ 2005.
Tekst bij het project:
SANTA CROCE FLORENCE - OSDORP AMSTERDAM
‘Uitgangspunt voor dit project is het Syndroom van Stendhal. Dit is een psychologisch verschijnsel waarbij men onwel wordt van de aanschouwde schoonheid van bijvoorbeeld een schilderij of een beeld.
Een symptoom dat zich hierbij vaak voordoet is het tijdelijk wegvallen van het gezichtsvermogen en vervolgens van het bewustzijn, in een poging van de geest te ontsnappen aan die overdaad aan schoonheid.
Het syndroom dankt zijn naam aan de schrijver Stendhal die er door getroffen werd in de kerk Santa Croce te Florence, waar hij de fresco’s van Giotto en de architectuur van Brunelleschi bekeek.
De emotie van deze schoonheidsbeleving wilde ik van deze kerk transporteren naar een torenflat in Osdorp, Amsterdam.
Op 15 april, om 11.30 uur , rinkelden alle telefoons in het flatgebouw. Eerst die van de onderste verdiepingen en geleidelijk naar boven toe, zodat het hele gebouw zich vulde met het rinkelende geluid van telefoons. Bij het opnemen van de telefoon hoorden de bewoners het geluid afkomstig van de binnenkant van de Santa Croce: zoals galm, schuifelende voeten, het gedempt praten van bezoekers, rondleidsters die in verschillende talen een beschrijving geven van de kunstwerken en op de achtergrond gezang.
Doel was de bewoners tijdens het luisteren, in hun verbeelding hun eigen beeld van deze schoonheid te laten vormen.
Enkele dagen eerder hadden de bewoners een kaart in de brievenbus ontvangen waarop hun flat te zien was en (bij bewegen) de kerk in Florence, met daarop de datum en het tijdstip. Deze kaarten zijn inmiddels onderdeel geworden van de interieurs van veel bewoners van de flat in Osdorp’.
︎ Het Syndroom van Stendhal - op zoek naar een archetypisch beeld van schoonheid.
︎ NatasjaBoezem & Marinus Boezem.
︎ De Vleeshal, Middelburg.
︎ Performance, Installatie, Video.
︎ 2002 - 2015
Het syndroom van Stendhal is een psychologisch verschijnsel dat optreedt als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst. Een symptoom dat zich hierbij vaak voordoet is allereerst het tijdelijk wegvallen van het gezichtsvermogen en vervolgens ook van het bewustzijn, in een ultieme poging van de geest te ontsnappen aan die schoonheid. Verdere lichamelijke verschijnselen die zich kunnen voordoen zijn een versnelde hartslag, duizeligheid en verwarring. In ernstige gevallen treden soms zelfs vormen van manie, hallucinaties of andere psychotische verschijnselen op.
De aandoening is vernoemd naar de 19e-eeuwse Franse schrijver Stendhal, die de symptomen ervaarde in de Basilica di Santa Croce te Florence, waar hij de fresco’s van Giotto bekeek. In zijn werk beschreef hij gedetailleerd hoe hij in 1817 tijdens een bezoek aan Florence werd aangegrepen door de schoonheid van de stad. Er zijn meerdere gevallen bekend van toeristen die onwel werden of flauwvielen bij het aanschouwen van kunst in Florence, met name in het Uffizi Museum en in de Basilica di Santa Croce.
De keuze voor dit onderwerp komt voort uit een gezamenlijke ervaring van Marinus, Maria-Rosa en Natasja Boezem. Toen zij Florence bezochten werden ze gefascineerd door de overdaad aan schoonheid, en vatten het plan op dit thema verder te onderzoeken. Dit leidde tot hernieuwde studiereizen, waarbij ze in 2002 onder andere een interview opnamen met professor Graziella Magherini, psychiater te Florence, de eerste wetenschapper die het syndroom van Stendhal beschreef en het als zodanig benoemde. Ook in het Ospedale Santa Maria Novella, waar Margherini behandelend psychiater was, hebben zij opnamen gemaakt en gesprekken gevoerd met ambulancechauffeurs die de door schoonheid bevangen mensen hadden vervoerd.
Marinus en Natasja Boezem realiseerden zich dat ze tijdens eerdere werkbezoeken aan Florence gezocht hadden naar concrete beelden en geluiden die hen dichter bij het fenomeen schoonheid en haar spiegelbeeld konden brengen.
Schoonheid ook met een haast algemene geldigheid die niet alleen over landsgrenzen, maar ook over culturele en religieuze grenzen reikt. Het archetypische beeld, waar een ieder schoonheid als positieve metafoor ervaart. Ook de omgang
met baby’s en kleine kinderen was hun opgevallen: het bewonderen, optillen en verleggen van baby’s, het kirren, huilen, enzovoorts. In de opvatting van de kunstenaars een gracieuze choreografie van bewegende clichés.
Marinus en Natasja Boezem vertegenwoordigen twee generaties kunstenaars. Van jongs af aan is Natasja betrokken geweest bij de totstandkoming van de werken van haar vader, zo wel inhoudelijk als praktisch. Nog altijd zijn ze in dialoog over hun
beider werk.
Tijdens de opening vindt er een performance plaats in De Vleeshal. Voor de twintig nissen in de zijwanden van de gotische hal bevinden zich evenzoveel moeders met hun baby’s, die de nis- sen gebruiken om de baby’s in te verzorgen of te laten slapen. De moeders en baby’s zijn afgescheiden van het publiek met een sierkoord zoals in musea wordt gebruikt. Het publiek ziet de moeders de typerende handelingen uitvoeren met hun baby’s, zoals wiegen, kussen, voeden en zo meer.
Er ligt een rode loper. Voor in de ruimte hangt een transparante voile, die door twee ventilatoren zachtjes heen en weer wordt bewogen. Op de voile worden bewegende en stilstaande beelden geprojecteerd. Kunsthistorische afbeeldingen uit de renaissance worden af- gewisseld met archetypische beelden uit de publieke ruimte: Italiaanse stranden, YouTube filmpjes, internetbeelden. Tegelijkertijd klinkt uit verschillende speakers muziek van de hedendaagse Italiaanse componist Giacinto Scelsi, afgewisseld met geluiden uit het dagelijkse leven.
Na de openingsdag is het nabeeld van de performance te zien, in foto’s, video en ge- luid. Ieder moeder-kindpaar is voor de nis gefotografeerd door Ivo Wennekes. Na de openingsdag worden deze foto’s, die de maat en de vorm van de nis hebben, op plexiglas af- gedrukt en in de nissen geplaatst. Zo hebben ze het aanzien van hedendaagse iconen.
Het projectis op film geregistreerd door Tom Fassaert:
https://vimeo.com/139564160
︎ NatasjaBoezem & Marinus Boezem.
︎ De Vleeshal, Middelburg.
︎ Performance, Installatie, Video.
︎ 2002 - 2015
Het syndroom van Stendhal is een psychologisch verschijnsel dat optreedt als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst. Een symptoom dat zich hierbij vaak voordoet is allereerst het tijdelijk wegvallen van het gezichtsvermogen en vervolgens ook van het bewustzijn, in een ultieme poging van de geest te ontsnappen aan die schoonheid. Verdere lichamelijke verschijnselen die zich kunnen voordoen zijn een versnelde hartslag, duizeligheid en verwarring. In ernstige gevallen treden soms zelfs vormen van manie, hallucinaties of andere psychotische verschijnselen op.
De aandoening is vernoemd naar de 19e-eeuwse Franse schrijver Stendhal, die de symptomen ervaarde in de Basilica di Santa Croce te Florence, waar hij de fresco’s van Giotto bekeek. In zijn werk beschreef hij gedetailleerd hoe hij in 1817 tijdens een bezoek aan Florence werd aangegrepen door de schoonheid van de stad. Er zijn meerdere gevallen bekend van toeristen die onwel werden of flauwvielen bij het aanschouwen van kunst in Florence, met name in het Uffizi Museum en in de Basilica di Santa Croce.
De keuze voor dit onderwerp komt voort uit een gezamenlijke ervaring van Marinus, Maria-Rosa en Natasja Boezem. Toen zij Florence bezochten werden ze gefascineerd door de overdaad aan schoonheid, en vatten het plan op dit thema verder te onderzoeken. Dit leidde tot hernieuwde studiereizen, waarbij ze in 2002 onder andere een interview opnamen met professor Graziella Magherini, psychiater te Florence, de eerste wetenschapper die het syndroom van Stendhal beschreef en het als zodanig benoemde. Ook in het Ospedale Santa Maria Novella, waar Margherini behandelend psychiater was, hebben zij opnamen gemaakt en gesprekken gevoerd met ambulancechauffeurs die de door schoonheid bevangen mensen hadden vervoerd.
Marinus en Natasja Boezem realiseerden zich dat ze tijdens eerdere werkbezoeken aan Florence gezocht hadden naar concrete beelden en geluiden die hen dichter bij het fenomeen schoonheid en haar spiegelbeeld konden brengen.
Schoonheid ook met een haast algemene geldigheid die niet alleen over landsgrenzen, maar ook over culturele en religieuze grenzen reikt. Het archetypische beeld, waar een ieder schoonheid als positieve metafoor ervaart. Ook de omgang
met baby’s en kleine kinderen was hun opgevallen: het bewonderen, optillen en verleggen van baby’s, het kirren, huilen, enzovoorts. In de opvatting van de kunstenaars een gracieuze choreografie van bewegende clichés.
Marinus en Natasja Boezem vertegenwoordigen twee generaties kunstenaars. Van jongs af aan is Natasja betrokken geweest bij de totstandkoming van de werken van haar vader, zo wel inhoudelijk als praktisch. Nog altijd zijn ze in dialoog over hun
beider werk.
Tijdens de opening vindt er een performance plaats in De Vleeshal. Voor de twintig nissen in de zijwanden van de gotische hal bevinden zich evenzoveel moeders met hun baby’s, die de nis- sen gebruiken om de baby’s in te verzorgen of te laten slapen. De moeders en baby’s zijn afgescheiden van het publiek met een sierkoord zoals in musea wordt gebruikt. Het publiek ziet de moeders de typerende handelingen uitvoeren met hun baby’s, zoals wiegen, kussen, voeden en zo meer.
Er ligt een rode loper. Voor in de ruimte hangt een transparante voile, die door twee ventilatoren zachtjes heen en weer wordt bewogen. Op de voile worden bewegende en stilstaande beelden geprojecteerd. Kunsthistorische afbeeldingen uit de renaissance worden af- gewisseld met archetypische beelden uit de publieke ruimte: Italiaanse stranden, YouTube filmpjes, internetbeelden. Tegelijkertijd klinkt uit verschillende speakers muziek van de hedendaagse Italiaanse componist Giacinto Scelsi, afgewisseld met geluiden uit het dagelijkse leven.
Na de openingsdag is het nabeeld van de performance te zien, in foto’s, video en ge- luid. Ieder moeder-kindpaar is voor de nis gefotografeerd door Ivo Wennekes. Na de openingsdag worden deze foto’s, die de maat en de vorm van de nis hebben, op plexiglas af- gedrukt en in de nissen geplaatst. Zo hebben ze het aanzien van hedendaagse iconen.
Het projectis op film geregistreerd door Tom Fassaert:
https://vimeo.com/139564160